1. Kursy wspinaczkowe
  2. Materiały dla kursantów
  3. Wiązanie się do uprzęży

Wiązanie się do uprzęży

Zalecenia KSWSiW PZA w zakresie wiązania się do uprzęży za pośrednictwem liny.

Przywiązywanie się do uprzęży jest jedną z podstawowych czynności wykonywanych przez wspinacza. W związku z tym obserwuje się dużą ilość zaniedbań i wypadków z tym związanych. Komisja Szkolenia Wspinaczki Skalnej i Wysokogórskiej PZA opracowała zbiór zaleceń w zakresie wiązania się do uprzęży za pośrednictwem liny wraz z ilustrującymi je zdjęciami.

Wymagania ogólne:

  1. Należy prawidłowo założyć, zapiąć i dopasować uprząż do ciała wspinającego.
  2. Czynność wiązania się liną powinna być wykonywana przy pełnej koncentracji i skupieniu, „w jednym podejściu”, bez jej przerywania i dzielenia na etapy!
  3. Wymagana jest permanentna wzajemna kontrola partnerska w zakresie poprawności założenia, zapięcia i dopasowania uprzęży, związania się liną, poprawności prowadzonych czynności asekuracyjnych zarówno przed wspinaczką jak i w czasie jej trwania.
  4. Każde dostrzeżone uchybienie w zakresie poprawności założenia, zapięcia i dopasowania uprzęży oraz związania się liną powinno być niezwłocznie skorygowane.

Wymagania szczegółowe:

  1. Podstawowym i zalecanym węzłem umożliwiającym połączenie liny z uprzężą jest ósemka podwójna (fot. 1).
  2. Zaleca się, aby wiązanie rozpoczynać od wprowadzenia liny począwszy od oczka w pasie biodrowym, a następnie przez oczko w łączniku nogawek (fot. 2 i 3). Lina powinna przechodzić przez oczka uprzęży równolegle do łącznika (fot. 1).
  3. Przebieg lin w węźle ósemkowym powinien być klarowny tak, aby umożliwić łatwą ocenę poprawności zawiązania węzła tj. lina wplatana do węzła powinna być ułożona równolegle względem liny tworzącej ósemkę (liny nie powinny się wzajemnie krzyżować) (fot. 1).
  4. Średnica pętli utworzonej z liny po zapleceniu i wstępnym zaciągnięciu węzła ósemkowego powinna być porównywalna do średnicy łącznika uprzęży (fot. 1).
  5. Zawiązany węzeł ósemkowy powinien być wstępnie zaciągnięty, co najmniej poprzez kilkukrotne silne pociągnięcie odcinków liny wychodzących z węzła (każdego z osobna) (fot. 4 i 5).
  6. Końcówka liny wystająca z zaciśniętego węzła ósemkowego powinna mieć długość nie mniejszą niż 10 średnic liny. Nie może być jednak zbyt długa. W praktyce jej długość można łatwo zweryfikować chwytając końcówkę dłonią tuż przy węźle ósemkowym. Lina powinna z niej wystawać na ok. 4 – 8 cm (fot. 6). W przypadku chwycenia liny obiema dłońmi końcówka nie powinna być widoczna (fot. 7).
  7. Dodatkowe zabezpieczenie poprawnie zawiązanego i wstępnie zaciągniętego węzła ósemkowego w większości przypadków nie jest wymagane. Dopuszcza się możliwość zawiązania „bezpiecznika” w przypadku użycia lin, które charakteryzują się nadmierną śliskością lub sztywnością. W takich przypadkach zaleca się zawiązanie połówki węzła podwójnego zderzakowego, przylegającego bezpośrednio do węzła ósemkowego (fot. 8).
  8. Inne węzły umożliwiające połączenie liny z uprzężą, ze względu na swoje ograniczenia lub komplikacje (m.in. na etapie kontroli) nie są zalecane dla osób początkujących.